Tante nonne, Kek haar naamgenote, is gestorven.
Kek zal haar missen.
Haar eindeloze verhalen, haar positieve ingesteldheid, haar kracht, haar geloof, ...
Ze stelde nooit eisen en was bij elk bezoek even in de hemel!
Het deed er niet toe of je er één uur, twee uur, of drie uur was, het was altijd te kort!
Ze kón babbelen! Switchend tussen Frans en Nederlands en Emelgems, was het niet altijd makkelijk volgen, maar sommige verhalen kwamen wel zo vaak terug dat uiteindelijk de inhoud duidelijk was.
Over haar roeping en hoe ze dat thuis moest aanbrengen, ging het bijna elke keer. En het is duidelijk dat haar intrede in de Carmel thuis in Emelgem een groot vacuüm creëerde.
Over haar bezoekjes aan tante Alice in Lissewege, en dat die eigenlijk een dekmantel waren om weer eens langs te gaan in de Carmel.
Over de list van de toenmalige moeder overste. Moeder overste wist al van de weigerachtigheid van de papa van tante nonne over een eventuele roeping. Bij een toevallig bezoek aan Brugge loodste tante nonne haar papa naar de Carmel. (Zij kende goed de weg in Brugge) Eenmaal binnen belde moeder overste direct een zuster op die pas een viool geërfd had. Ze vroeg of hij iets wilde spelen en het ijs was gebroken. Uiteindelijk kwam er een 'ja'.
Over haar vriendschap met soeur Marie-Thérèse en hoe ze zich optrok aan haar geletterdheid en altijd op haar begrip kon rekenen.
Over muziek en zingen en de zanglessen en hoe ze daarvan genoot.
Over haar 'stout zijn' en hoe dat eigenlijk niet echt stout was.
Over pijn en dat ze nooit zou klagen over pijn.
Over Jean, haar beste vriend, die haar vaak moest 'redden' toen ze van haar vader een job kreeg die ze eigenlijk niet aankon. Als ze geld moest afhalen op de bank, als ze postpakketten moest gaan afgeven, ... ze belde Jean en die kwam!
En ook over Jean die altijd te lang opbleef en zo haar kansen verminderde om met haar ouders over haar roeping te spreken.
Over Jean die als enige in het gezin altijd een reep chocolade kreeg 's avonds.
Over nonkel Riki, die ze mee 'gekweekt' heeft, en hoe hij uiteindelijk toch leerde waar de kindjes vandaan kwamen.
Over schooltje spelen, vroeger in de vakantie. Ze hadden in de fabriek kistjes gevonden en gebruikten die als lessenaar. Het bord kwam van Sinterklaas. Een vriendin was de juffrouw. Die schreef de eerste en de laatste letter van een woord op het bord: h..........n! Niemand kon het woord raden: hottentotten.
Daarna mocht tante nonne de juf zijn, de godsdienstjuf... Waar is God? Edith zei 'in de hemel' en dat was niet helemaal juist. De kleine Riki kon het naderhand helemaal juist zeggen, net toen de onderpastoor binnenkwam: God is in de hemel, op de aarde en op alle plaatsen. Een gloriemoment!
Over een school in Wallonië, waar ze zo graag naartoe wilde, maar toen begonnen daar de bombardementen. Op haar kamer pakte ze haar koffer terug uit en ging schreien in bed en niemand heeft ooit geweten hoe erg ze het vond.
Zoveel verhalen, vooral over vroeger, en over muziek en over de tuin ... Kek heeft er nog tientallen opgeschreven!
Op het einde, in het ziekenhuis kon ze niets meer vertellen.
Kek masseerde de laatste dag haar voeten - iets waar ze duidelijk van genoot - maar merkte ook dat haar tenen naar boven krulden. En dus was de verlossing nabij ...
En ze was er klaar voor.
Een bezoek aan Brugge zal vanaf nu nooit meer hetzelfde zijn.
Kek is er zeker van dat de Carmel Baptiste ook zal missen ...
