Kek komt te laatste tijd veel - eigenlijk teveel - in woonzorgcentra.
Wekelijks naar De Bijster in Essen en wekelijks naar De Plataan in Izegem.
Het is niet dat de meeste personeelsleden niet hun best doen, én ze zouden in die woonzorgcentra allicht echt wel wat meer mankracht en financiële middelen kunnen gebruiken, maar toch...
Telkens als Kek er komt wordt ze er niet vrolijk van en wordt ze alsmaar zekerder dat ze zelf zo'n verblijf niet zou overleven!
Het is niet omdat je oud en misschien ziek, moeilijk te been, beginnend dement of alles samen bent, dat je leven niet meer een beetje spannend, leerrijk of uitdagend mag zijn!
En ondanks dat er heel grote verschillen zijn tussen De Bijster en De Plataan, zijn hier 7 redenen waarom het voor Kek echt niet hoeft.
(echt niet)
De betutteling
Zowel verpleegsters als verzorgsters als het onderhoudspersoneel denken/leren dat ze de bewoners op een speciale manier moeten aanspreken. Het heeft iets weg van hoe een kleuterjuf met haar kleuters omgaat: het stemmetje gaat de hoogte in en wordt onvoorstelbaar belerend, kleinerend zelfs.
Het lawaai
Stil is het er nooit tijdens de dag, dus allicht ook niet 's nachts: veel te luide radio en/of tv, slaande deuren, kletterende borden en bestek, geroep, rollende karren in de gangen, ...
Om horendul van te worden...
Is dat de reden waarom bijna elke bejaarde een slaappil krijgt bij zijn avondcocktail pillen?
Het eten
Misschien bestaan er mensen die dergelijke woonzorgkost lekker vinden, maar bij die categorie hoort Kek alleszins niet: Vlaamse kost en weinig verse groenten, sponsbrood - wit of bruin, ...
Dat je bovendien niet zelf mag opscheppen, maar dat het gevulde bord soms ruim voor etenstijd al staat te wachten op je plaats... Kek ziet de bacteriën zich zo vermenigvuldigen!
Voor veel mensen is dat bord veel te vol, en dus wordt er serieus wat eten terug afgevoerd. Er zijn gelukkig veel varkensboeren in Vlaanderen...
Het moet een hel zijn voor pakweg een vegetariër die heel zijn of haar leven zoveel mogelijk bio, eco en vers gegeten heeft om aan die tafels aan te schuiven.
Speciale catering voor (steeds minder) afwijkende eetgewoontes is nog steeds een gat in de markt! Dat was het al dertig jaar geleden, tijdens Kek haar moederhuisdoortochten, en dat is het nog steeds.
Het gebrek aan privacy
Op letterlijk elk-moment-van-de-dag komen 'ze' op de kamer binnenvallen, altijd onaangekondigd.
Om bv. post of een krant te brengen, het weekoverzicht van non-activiteiten of 'het lichaam van Christus', om te controleren of er nog water genoeg is, om te kuisen of propere kleren terug in de kast te leggen, om een rolluik of een druppende kraan te repareren, ...
De andere bewoners
Die zijn er ofwel nog erger aan toe zijn dan jijzelf en bieden dus een realistisch toekomstperspectief, ofwel fysiek of mentaal nog beter en zijn zo het zout in de wonde.
Kek blijft erbij dat er andere, meer gemengde woonvormen mogelijk moeten zijn:
waar bv. een crèche gekoppeld wordt aan een woonzorgcentrum,
waar asielzoekers die moeten integreren kunnen wonen en werken,
waar ontspoorde jongeren zinvolle opdrachten kunnen krijgen, ...
En vooral moet het kleinschaliger!
De kamer
Waarom kan er geen gewoon bed staan in plaats van een ziekenhuisbed? Of waarom maken ze geen ziekenhuisbedden die er minder ziekenhuisbeddig uitzien?
De meeste bewoners hebben én een rollator én een rolstoel in hun kleine kamertje staan, waarmee al een groot deel van de beschikbare ruimte is ingenomen.
Al Kek haar persoonlijke spullen zouden nooit in zo'n kamertje passen.
Het gebrek aan cultuur en intellectuele uitdaging!
De wekelijkse mis en een wandeling naar een dankkapel of Marialiederen zingen zijn zowat de hoogtepunten van de week!
Veel bewoners zitten de hele dag op hun kamer voor de TV.
Het is toch niet omdat je oud bent dat 'concert', 'toneel', 'tentoonstelling' ... uit je woordenboek geschrapt zijn?
En wat met natuurbeleving?
Dat meedoen-met-commerciële-feestdagen zoals Valentijn, Pasen, Moederdag, ... is toch niet waar de bewoners behoefte aan hebben?
De conclusie voor Kek is steeds weer dat er iets grondig mis is met hoe we omgaan met oude mensen.
Het is echt niet voldoende om ze in leven te houden in een propere omgeving, toch?
(En ze mogen bovendien niet mopperen of kritisch zijn, want dan krijgen ze het etiket 'lastig')
