Nog een beetje Watou...

Of misschien is de titel beter: Watou in de marge!

Of: er zit meer in Watou dan je denkt?

Over kleine dingen die er ook toe doen maar niet direct de grote aandacht krijgen.

En waarom Kek vindt dat er zoiets als een weekticket moet 'uitgevonden' worden, waarmee onbeperkt elke locatie bezocht kan worden.

Op die manier krijgen ook minder in het oog springende werken de kans om (her)ontdekt te worden!

Echt, bij een tweede of derde visie ga je helemaal anders tegen de werken aankijken.

Neem nu de teksten en gedichten bij de 'eenzame uitvaart' in de Kerk.

Velen gaan er gewoon aan voorbij, maar wat een gemis...

Eigenlijk geldt dat voor alle minder toegankelijke poëzie!

Een tweede lezing kan wonderen doen.

Of neem de liedteksten van Brel in de Douviehoeve.

Ja, je kunt ze achteraf in de catalogus nalezen, of opzoeken op het internet, maar lees er ook tenminste een paar ter plekke, terwijl je die mens aan het doorgronden bent?

Het gedicht Tiananmen van James Fenton, of hoe een man het gedicht voorleest!

Dat is zó goed gedaan, het geeft het gedicht echt een meerwaarde.

En toch nemen maar weinigen de tijd om te wachten tot er een koptelefoon vrij is.

Neem nu het Brennepark.

Dat ligt voor deze editie van het Kunstenfestival vol met roze hooibalen, waarop gedichten of andere poëtische boodschappen kunnen achtergelaten worden. Niet alle bezoekers gaan er langs...

Kek hoopt dat de roze plastiek die nu al begint af te bladderen, niet overal in de Watouse velden terechtkomt.

En, schrijfsels op de bovenkant, met niet UV-bestendige stift, blijven niet lang leesbaar.

Er is een 'zorgenmuur' in een achteraflokaaltje bij het onthaal.

Blijkbaar willen enkel kinderen hun zorgen aan de muur toevertrouwen.

Het is natuurlijk iets om even over na te denken en eens je ze wil opschrijven, lijkt 'de zorg' plots redelijk banaal.

Het mooiste vindt Kek de zorg om opa Jan die 'allang dood' is.

Een boodschap bij een werk in de Graanschuur

Het werk is van Martin Assig, en gaat over communicatie of beter miscommunicatie.

De meesten lopen er gewoon voorbij, maar de boodschap is toch echt veelzeggend!

En helemaal in de marge: ons eigen werk in het Oogbad

We vulden het linkse potje-dat leeg was-met pluimen die we op onze wandelingen vonden en zijn benieuwd of het zal blijven staan.

Ons kunstig tomaatje

(Door het Kunstenfestival begin je anders tegen de dingen aan te kijken)

De dode haas, ergens op een wandeling in Sint Jan-ter-Biezen.

We vonden eerst zijn staart, en een paar meter verder de haas.

Het bracht ons helemaal terug bij 'alleenigheid en ondraaglijke eenzaamheid'.

Dit is ook duidelijk, alhoewel niet erg poëtisch...

'Watou' zal weer nog lang nazinderen in onze hoofden, en Kek hoopt voor jullie hetzelfde!

Natuur&gezelligheid#Watou2017

Het is weer Kunstenfestival in Watou en dus 'trekt' het dorp aan de Schreve!

We gaan in elk geval voor de Kunst, maar ook wandelen in de rust van het weidse landschap, kerken en kapelletjes spotten, hommeltjes en St Bernardus tripels staan op het menu.

We logeren de eerste dagen in het Oogbad, in Abele en wandelen elke avond ons toertje naar het Helleketelbos.

We zien alerte reeën en een gigantisch groen konijn.

 En we  horen heel veel vogels.

We zien prachtige luchten...

en loeren in kapelletjes! 

(De streek hier is vergeven van de kapelletjes, ze zijn met honderden...)

Na een tip van vrienden doen we een avontuurlijke wandeling in het Eeuwenhout en de Douvevallei met vertrek uit Dranouter, Heuvelland.

Het avontuurlijke komt hierop neer:

zonder kaart de oriëntatie kwijtraken en geen idee hebben over welk wandelknooppunt in de goeie richting ligt.

In plaats van een lus gewandeld te hebben in de Douvevallei, kwamen we in het circus rond de Rodeberg terecht. Het contrast kon niet groter zijn.

Het zag er op het plannetje van ANB nochtans heel simpel uit, ons toertje.

Voorbereiding is alles en dat is bij gaan wandelen niet anders...

We doorkruisen eerst het Eeuwenhout.

Eigenlijk wandelen we er meestal langs, wat mooie vergezichten oplevert!

Ooit was het Eeuwenhout een bos van meer dan 20 Ha. 

Na WOII werd het omgevormd tot landbouwgrond.

Er waren plannen om er een bungalowpark uit te bouwen op die plek, maar dat ging gelukkig niet door!

In 1991 werd 9 hectare van het Eeuwenhout bebost. Een derde ervan is ingezaaid met eikels met behulp van een aardappelplantmachine, de rest aangeplant in een blokkenpatroon van zomereik, zoete kers, winterlinde, haagbeuk en gewone es. 

In de omliggende stukken akkers worden nog echte groenten verbouwd zoals struikbonen, wortels, kolen ... Het is dus nog niet al maïs wat de klok slaat in het Heuvelland.

(Er zijn ook wel erg stinkende varkensstallen. We hebben medelijden met varkens die in die hitte in de stal moeten zitten.)

De kerk van Loker

De kerk van Dranouter

De mooiste boom van het Eeuwenhout!

We steken de Douanestraat over en komen zo in de Douvevallei.

Hier zijn nog heuse holle wegen, met veel eetbaars in de zoom van struiken!

De mirabellen zijn rijp en lekker en de pruimen bijna. We zien veel braam, meidoorn, lijsterbes en ook wel sleedoorn, hazelaars en tamme kastanjes... een voedselbos avant la lettre.

Op de percelen tussen de beboste stukken zien we schapen, paarden met veulens, en nog meer schapen en paarden.

En in plaats van een lus gewandeld te hebben in het gebied, zijn we er dwars doorheen gelopen en komen uit op het einde van de Rodebergstraat.

Het duurt even voor we ons georiënteerd hebben en dat verdient een drankje!

De Nachtegaal in Westouter ziet er in orde uit en is het ook! Ondanks dat de maagjes al knorren, houden we het bij iets drinken.

Vanaf daar, en met de uitleg van de vriendelijke bazin, is het een makkie om de auto terug te vinden.

Alleszins is het een mooi gebied, maar neem dus een kaart mee als je er gaat wandelen!

Na drie nachten verhuizen we van het Oogbad naar het huisje Kleine Markt 29.

Het voelt een beetje als thuiskomen, we waren er immers ook vorig jaar.

We zijn snel geïnstalleerd, tot en met de kennismaking met buren Felix en zijn baasje.

Op dinsdag is het Kunstenfestival nog niet open en dus doen we nog een wandeling, deze keer in het Hoppeland en met de wandelknooppuntenkaart!

Het eerste bosje op onze wandeling is jammer genoeg niet toegankelijk, maar we zijn toch blij even in de schaduw te kunnen 'zitten'.

Een bizar bouwsel, de 'Uitkijk' of 'Galge', was vroeger het oriëntatiepunt in een doolhof van hagen en bomen. Het is een speciale constructie, maar qua oriëntatiepunt moet ze toch wel problemen opgeleverd hebben...

Afhankelijk van het punt waaruit je kijkt, ziet het er steeds anders uit!

De doolhof hoorde bij het domein van het kasteel 't Couthof.

Het kasteeldomein is een mooi stukje natuur, met een vijver, serres en nog wat eigenaardige bouwsels.

We zien een ree wegspringen en een vijftal reigers overvliegen.

Het kasteel is nog bewoond, en dus voelt het een beetje raar om daar rond te lopen.

De terugweg loopt via Sint-Jan-ter-Biezen, waar we even een versterkertje drinken in het café 'In de ster'.

Ze geven ons belangrijke boodschappen mee...

Watou ligt nu bijna in zicht, maar eerst volgt nog een ploetertocht door bouwafval dat zeer slordig op een boerenweg uitgespreid is ...

Het Hoppeland en het Heuvelland zijn echt wel heerlijke wandelbestemmingen en wandelen is een goede afwisseling met het kunst kijken.

En over die kunst kan je hier meer lezen!

Kunst#Watou 2017

'Over alleenigheid en ondraaglijke eenzaamheid', daarover gaat het deze keer tijdens het Kunstenfestival Watou.

De 37ste editie heeft omwille van subsidieperikelen even aan een heel dun draadje gehangen, maar ze staat er nu, en ze mag er wezen!

En ja, er is veel eenzaamheid en alleenigheid, allicht meer dan vroeger,

en ja, we moeten terug meer echte contacten hebben in plaats van virtuele contacten op sociale media,

en, ja, waar kunnen we dat beter leren dan in het vriendelijke dorp Watou, waar iedereen iedereen nen goeiedag en nen goeienavond wenst en waar je met een willekeurige voorbijganger een babbeltje kunt slaan, al dan niet over kunst.

Seul betekent alleen, maar alleen is niet noodzakelijk synoniem van eenzaam, vindt Kek. Bovendien doet het soms ook wel eens deugd om alleen te zijn? Maar we snappen wel waarover het gaat: de echte eenzaamheid, tegen wil en dank.

Op het eerste zicht lijkt dit gewoon weer 'een woord aan de muur', maar bij nader toezien is het woord opgebouwd uit beenderen, wat het toch wel bijzonder maakt!

Het werk is van Marc Cordenier.

Er is veel moois te bewonderen en er zijn sterke teksten te lezen, en alhoewel veel zaken echt aangrijpend en op het randje deprimerend zijn is er tijdens dit kunstenfestival ook plaats voor humor!

Een top drie of zelfs een top vijf maken, zou teveel werken onrecht aan doen. En dus zal Kek het houden bij 'een aantal favorieten'... Het festival ís de moeite, dus voel je 'verplicht' om (weer) eens langs te gaan.

De Douviehoeve is een grote locatie, er kruipt wat tijd in om het allemaal te bekijken en te beluisteren! Wij beginnen er daarom gewoonlijk mee.

Deze zaal vol identieke, vergankelijke huisjes van Chad Wright is een aanklacht tegen uniformiteit en het gebrek aan duurzaamheid van sommige goedkope woonwijken.

In een van de stallen staat deze installatie van Willy Calis. Het is een werk zonder titel, maar het is niet moeilijk te bedenken welke gruwel hier uitgebeeld wordt.

Deze soort Icarus van Marc Janssens staat in een andere stal.

Het werk van Javier Pérez bevreemdt en fascineert tegelijk.

En dan kunnen we even bekomen op de High Tea Table!

Kek mag zeker de video van Hans Op de Beeck niet vergeten te vermelden. Het is niet duidelijk waarover het exact gaat, maar er is alleszins een link met deportatie en migratie. De mooie muziek bij de film is van Johan Hoogewijs.

Ook de oude opnames van de chansons van Brel zijn zeer de moeite om naar te luisteren als je in de Douviehoeve passeert.

Het Festivalhuis is eveneens een locatie waar sterk werk te zien is.

De film 'De code van Lode' is een aangrijpend getuigenis door zus Marieke Vandecasteele.

Dat Lode het syndroom van Prader-Willi heeft, wordt niet uitgelegd in de film, maar uiteraard is Kek er nadien naar op zoek gegaan.

Kek is zoals gewoonlijk ook fan van het werk van Randall Casaer!

In het Klooster staat, of liever hangt een zwerm spermacellen, een werk van Emilie Faïf, met op de achtergrond 'you' van Shantell Martin.

Actueel en de nagel op de kop, dit gedicht van Remco Campert...

Verder houdt Kek van de sprekende foto's van Klaartje Lambrechts.

Kek houdt ook van de beelden van Edith Ronse.

Ze zijn te bewonderen in de Kasteeltuin,

in de Graanschuur,

en in het Parochiehuisje.

Ook in de Graanschuur is een doorgesneden bed te zien, waarop een ouder koppel met de rug naar elkaar toezit. Het werk zou de afstand symboliseren die tussen een koppel kan bestaan. Kek vindt dat dit werk van Katrin Dekoninck eigenlijk vooral rust uitstraalt.

In de Rode hoed zien we Feather Child van Lucy Glendinning, een gevederd kindje in foetushouding.

Het is zowel schattig als bangelijk...

In de Brouwerij valt dit 'oog' op!

Het is van Moffat Takadiwa, lijkt op een of andere rituele hoofdtooi en is volledig opgebouwd uit onderdelen van toetsenborden van computers.

In de Kerk moet Kek, zoals elk jaar weer vaststellen dat Watou een straffe pastoor heeft!

Dit werk van Fred Eerdekens en een rozenkrans opgebouwd uit schedels en uitlopend in hand-of voetboeien stellen het geloof toch een beetje in vraag?

Waar Kek heel erg door geraakt is in de Kerk zijn de teksten van de Eenzame uitvaart.

Ze passen wonderwel in het thema en op die locatie. Een muzikale achtergrond zou hier niet misplaatst geweest zijn! Misschien iets als Mercy van Max Richter. We hoorden het in de auto op Klara op de terugweg van Watou.

En dan zijn er op veel plekken in Watou de Wooligans van Laine Sajet ...

Grappig en inspirerend!

Het is nog steeds goed toeven in de tuin van Dirk's café, waar we de nodige hommeltjes consumeren en al dromen van de toekomstige 'Watou's'.