'Over alleenigheid en ondraaglijke eenzaamheid', daarover gaat het deze keer tijdens het Kunstenfestival Watou.
De 37ste editie heeft omwille van subsidieperikelen even aan een heel dun draadje gehangen, maar ze staat er nu, en ze mag er wezen!
En ja, er is veel eenzaamheid en alleenigheid, allicht meer dan vroeger,
en ja, we moeten terug meer echte contacten hebben in plaats van virtuele contacten op sociale media,
en, ja, waar kunnen we dat beter leren dan in het vriendelijke dorp Watou, waar iedereen iedereen nen goeiedag en nen goeienavond wenst en waar je met een willekeurige voorbijganger een babbeltje kunt slaan, al dan niet over kunst.
Seul betekent alleen, maar alleen is niet noodzakelijk synoniem van eenzaam, vindt Kek. Bovendien doet het soms ook wel eens deugd om alleen te zijn? Maar we snappen wel waarover het gaat: de echte eenzaamheid, tegen wil en dank.
Op het eerste zicht lijkt dit gewoon weer 'een woord aan de muur', maar bij nader toezien is het woord opgebouwd uit beenderen, wat het toch wel bijzonder maakt!
Het werk is van Marc Cordenier.
Er is veel moois te bewonderen en er zijn sterke teksten te lezen, en alhoewel veel zaken echt aangrijpend en op het randje deprimerend zijn is er tijdens dit kunstenfestival ook plaats voor humor!
Een top drie of zelfs een top vijf maken, zou teveel werken onrecht aan doen. En dus zal Kek het houden bij 'een aantal favorieten'... Het festival ís de moeite, dus voel je 'verplicht' om (weer) eens langs te gaan.
De Douviehoeve is een grote locatie, er kruipt wat tijd in om het allemaal te bekijken en te beluisteren! Wij beginnen er daarom gewoonlijk mee.
Deze zaal vol identieke, vergankelijke huisjes van Chad Wright is een aanklacht tegen uniformiteit en het gebrek aan duurzaamheid van sommige goedkope woonwijken.
In een van de stallen staat deze installatie van Willy Calis. Het is een werk zonder titel, maar het is niet moeilijk te bedenken welke gruwel hier uitgebeeld wordt.
Deze soort Icarus van Marc Janssens staat in een andere stal.
Het werk van Javier Pérez bevreemdt en fascineert tegelijk.
En dan kunnen we even bekomen op de High Tea Table!
Kek mag zeker de video van Hans Op de Beeck niet vergeten te vermelden. Het is niet duidelijk waarover het exact gaat, maar er is alleszins een link met deportatie en migratie. De mooie muziek bij de film is van Johan Hoogewijs.
Ook de oude opnames van de chansons van Brel zijn zeer de moeite om naar te luisteren als je in de Douviehoeve passeert.
Het Festivalhuis is eveneens een locatie waar sterk werk te zien is.
De film 'De code van Lode' is een aangrijpend getuigenis door zus Marieke Vandecasteele.
Dat Lode het syndroom van Prader-Willi heeft, wordt niet uitgelegd in de film, maar uiteraard is Kek er nadien naar op zoek gegaan.
Kek is zoals gewoonlijk ook fan van het werk van Randall Casaer!
In het Klooster staat, of liever hangt een zwerm spermacellen, een werk van Emilie Faïf, met op de achtergrond 'you' van Shantell Martin.
Actueel en de nagel op de kop, dit gedicht van Remco Campert...
Verder houdt Kek van de sprekende foto's van Klaartje Lambrechts.
Kek houdt ook van de beelden van Edith Ronse.
Ze zijn te bewonderen in de Kasteeltuin,
in de Graanschuur,
en in het Parochiehuisje.
Ook in de Graanschuur is een doorgesneden bed te zien, waarop een ouder koppel met de rug naar elkaar toezit. Het werk zou de afstand symboliseren die tussen een koppel kan bestaan. Kek vindt dat dit werk van Katrin Dekoninck eigenlijk vooral rust uitstraalt.
In de Rode hoed zien we Feather Child van Lucy Glendinning, een gevederd kindje in foetushouding.
Het is zowel schattig als bangelijk...
In de Brouwerij valt dit 'oog' op!
Het is van Moffat Takadiwa, lijkt op een of andere rituele hoofdtooi en is volledig opgebouwd uit onderdelen van toetsenborden van computers.
In de Kerk moet Kek, zoals elk jaar weer vaststellen dat Watou een straffe pastoor heeft!
Dit werk van Fred Eerdekens en een rozenkrans opgebouwd uit schedels en uitlopend in hand-of voetboeien stellen het geloof toch een beetje in vraag?
Waar Kek heel erg door geraakt is in de Kerk zijn de teksten van de Eenzame uitvaart.
Ze passen wonderwel in het thema en op die locatie. Een muzikale achtergrond zou hier niet misplaatst geweest zijn! Misschien iets als Mercy van Max Richter. We hoorden het in de auto op Klara op de terugweg van Watou.
En dan zijn er op veel plekken in Watou de Wooligans van Laine Sajet ...
Grappig en inspirerend!
Het is nog steeds goed toeven in de tuin van Dirk's café, waar we de nodige hommeltjes consumeren en al dromen van de toekomstige 'Watou's'.
Leuk, Kek!
BeantwoordenVerwijderen